Wat ik geleerd heb sinds ik ging samenwonen.

De harde feiten:

Vandaag

Vandaag kwam ik thuis met zeverplekken op mijn trui en stond ik op om 7u. Ik ben terug aan het werk, tot einde schooljaar in dezelfde school als vorig jaar. Gelukkiger kunt ge mij niet maken.

Gehaat en verzucht

- Geen werk hebben. Ik word daar serieus depressief van. Momenteel bestaan mijn dagtaken uit het openen van het kippenhok bij de schoonouders, gaan wandelen met de Franse bulldog van de schoonbroer en het huishouden. Ik heb een hekel aan mijn levenswijze dezer dagen.

- De weight watchers-app die niet altijd even goed werkt. Als dat al niet goed werkt, hoe moet ik dan in godsnaam tegoei punten tellen?

- Dat vers fruit duurder is dan een pak chocoladekoeken.

- Die megablein aan de binnenkant van mijn linkervoet.

- Dat ik al 3 dagen niet weet wat aandoen voor het feestje van deze avond, want in alles wat ik aandoe lijk ik een opgeblazen zeekoe. Die koeien zijn dan misschien nog schattig, ik alvast niet.

- Het feit dat er plotsineensuithetniets jeugdpuistjes verschijnen op mijn gezicht. Ik had nog nooit jeugdpuistjes... -_-

- Mijn wit vel. Ik was al niet erg bruin, maar ik denk eraan om naar de zelfbruiner te grijpen ondanks vorige oranje-plekken accidentjes.

- De VDAB. Ik snap er geen hol meer van. Reden te meer om megasnel te werken.


Dus, dat is eruit. Het positieve aan deze week? Mijn haren werden geknipt en ik mocht het fototoestel van de schoonmama lenen. Schoon foto's kunde daarmee nemen. Hieronder het bewijs, ik schuw filters die u der schoonder laten uitzien niet.

 

 

Gegroet, Mevrouw de Prinses

De loosheid der werkenden

Ik ben werkloos. Voilà. De voorbije maanden heb ik mij nog voorgehouden dat ik 'geen werk had omdat alle scholen toch gesloten zijn'. Maar nu begint het mij te dagen. Het is de laatste week van augustus en ik heb nog geen werk. Werkloos dus. 

Averechts

We spoelen even terug naar eind mei. Het verjaardagsfeestje van de zwangere vriendin op café. Ik dronk Duvel. Ik drink da graag. Eigenlijk drink ik alles nogal graag, maar soit, ik wijk af. 

The hood.

Ik woon boven de lokale supermarkt. In een appartement ruim genoeg voor al onze spullen.  

Oerdrift

Terwijl ik dit typ zit ik onderuitgezakt in de -naar mijn bescheiden mening- mooiste zetel ooit. Het is een grijs-bruin retro-exemplaar en helemaal van mij en het Lief. Ge raadt het al, we zijn verhuisd. Niet te ver van de verwekkers, maar net ver genoeg om alleen te zijn en dicht genoeg om raad te vragen over hoe ge nu juist weer ramen kuist.

Geliefd

Ik had ooit een vriendin. Een hele goede. Een lieve meid, van het betrouwbare soort. Toen mijn toemalig lief mij liet zitten was zij mijn troostende schouder. Maar toen ze na een jaar met diezelfde vent ging lopen eindigde daar ook de vriendschap. 

Ik hou van de Icarus

Ik hou van de Icarus die wist dat de was zou smelten en toch naar de zon toe vloog.

Mevrouw de Prinses vliegt uit.

Jaja. Het is zover. Na 23 jaren onder moeders vleugels te hebben geleefd stap ik het af. Ik vlieg uit. Vort, eruit.

Mens, erger je niet.

Ik erger me wel: 

HD en dan niet in high definition

Even terugspoelen naar zomer 2013. Ik ben op kamp met een bende akabe-scouts-kinderen. Anders kan best, weetjewel? Op dag 2 'voel' ik iets in mijn liesstreek. Een ontsteking? Ik was daarvoor ook pas begonnen met start to run, dus ik legde ijs. Op dag 4 kon ik 's avonds niet meer rechtstaan en op dag 5 nam ik bij mijn ochtendkoffie een dafalganneke. 

Ik besloot naar de dokter te gaan. Doorverwezen naar de beste heupspecialist (naar mijn mening) Dr Kristof Corten. Heupdysplasie is de oorzaak van mijn probleem, mijn kom en kop passen niet mooi in elkaar. Maar ook een gescheurd heuplabrum, door mij en mijn omstaanders liefdevol 'mijn velleke' genoemd.  

Fast forward naar 25 februari 2014. De eerste stap om mijn heupprobleem om te lossen wordt gezet. Mijn velleke zal gehecht worden. Na de operatie is de Krikke (Ik mag da, hij zag mijn blote kont) content. De operatie is zwaarder geworden dan voordien, er is extra botaanwas weggenomen omdat die waarschijnlijk voor de pijn zorgde. Mijn velleke is perfect gehecht, maar het was een serieuze scheur. 

Nu zit ik hier. Met mijn gehecht velleke en 5 draadjes in mijn bil. Stappen gaat niet, krukken zijn het antwoord. Ik neem medicatie waar ik wazig van word, mag noch fietsen noch autorijden en elke dag komt een verpleegster mijn buikspuitjes geven en mijn draadjes verzorgen. 

Een luilekkerleventje. Maar ik haat het. Ik mis mijn kindjes, mijn collega's, mijn vrijheid. 

Gegroet, 
Mevrouw de Prinses 

Domme blondjesmoppen zijn om mee te lachen

Dit filmpje is de oorzaak. De oorzaak van de stukjes geplette banaan op mijn toetsenbord. Een banaan eten en kijken naar domme dingen van anderen staat hier gelijk aan mijn eten uittuffen van het lachen. Ik ben daar goed in.

Confession: Ik ben blond. Niet altijd even bijster snugger en redelijk naïef. Dat blonde komt gedeeltelijk uit een flesje. Mijn haarkleur is een mengelmoes van bruine, lichtbruine en blonde lokken. Met donkere haren lijk ik te streng, blond maakt me zachter. 

Bij deze dus de ultieme verblondingstruk: Ga naar de dichtsbijzijnde winkel waarvan de naam doet vermoeden dat ze er vuurwerk verkopen, ga naar de shampoomuur. Zoek naar het merk John Frieda, neem de blondspray mee naar huis.  Op handdoekdroog haar sprayen, het haar 'warm' maken met de haardroger en stijltang of ander warm haaraccesoire. Door de hitte werkt het blondeergoedje beter. Er zit een hittebeschermer in het product. 

Ik ben dus binnen een aantal weken wel blonder, maar niet dommer.

Gegroet, Mevrouw de Prinses

Tijgerstrepen en badpakken met pijpkes

Op een zaterdagochtend besloot ik om naar de Decathlon te gaan. Ik had namelijk een nieuw badpak nodig, mijn oude begon echt al te 'schiften' en ik had bang dat ik eens in mijn blote kont zou komen te staan voor mijn zwemles-kinderen. Lijkt een goed plan? Niet? Het antwoord is nee. Ga nooit, maar dan ook nooit, op zaterdagochtend naar den Decathlon om een badpak te kopen. Ten eerste is 't daar zo druk. En ten tweede, badpakken kopen is een hel.

Ochtendlijk gezeur

Schokkend weetje: Ik ben geen ochtendmens. Nooit geweest. En ik vrees dat dat in de nabije toekomst nog niet gaat veranderen. Ook ben ik geen avondmens, of er moet een geweldig feestje op de menu staan. Ik denk dat ik een door-de-dag-mens ben. Zo, vanaf een uur of 10. Dan ga ik stevig.

Om door de zure appel van de ochtend te bijten, zet ik steeds de televisie op. Zo rond een uur of 7 ziet ge niet erg veel passeren. Dr Oz kan me niet echt boeien, vooral de verafgoding van die vrouwen, vreemd. Dus ik zap steeds naar de VTM.  Die zenden herhalingen uit van ‘hippe’ programma’s. In het aller begin was er Spoed. Ooooh, I love spoed. De 90tiesvibe was ongelooflijk voelbaar, het bloed bijna echt. Daarna kwam er een cowboy-indiaan-programma over een vrouw die de indianen hielp. Niet echt het beste, maar hé. Ik werd er wakker van.

Maar dan, de crème de la crème. Murder, she wrote. Echt waar. Die Jessica Fletcher, ze is mijn heldin. Ik stond er zelfs vroeger voor op –lees: Ik zette mijn wekker, klikte de tv aan en keek lekker vanuit bed.- Heaven! Ik werd er zelfs goedgezind van. Dat is opmerkelijk, mensen die mij ’s morgens tegenkomen zullen je adviseren om uit de weg te gaan, bij mij heeft de morgendstond namelijk geen goud in de mond.

Maar nu. Plots, na een goei kerstverlof (life of a teacher), zet ik de tv op. Ik verwacht ons Jess (ik mag die zo noemen, wij zijn vriendinnen...) te zien. MAAR NEE! Één of andere Australische humoristische serie (not funny, tough) Packed by the Rafters, verschijnt op mijn scherm. Echt, mijn ochtenden starten weer slecht.

En de grootste vraag: Waar is ons Jessica gebleven?

Dus lieve VTM-bazen. Ik denk dat er maar weinig mensen op zo’n vroeg uur kijken. Luister dan naar naar het advies van de wel-kijkende mens. Ik wil ons Jess terug. Want ook ik had, net als Mde Fletcher, de moordenaar rap door. En da’s goed voor mijn zelfvertrouwen en mijn medemens.  Prettyplease?

Gegroet, Mevrouw Prinses

Nestelgedrang

Het Lief en ik zoeken. Naar een woonst. Het liefst niet te groot, want ik kuis nie graag en 't Lief is daar ook gene held in. Mits wat meer moed en doorzettingsvermogen zou dat lukken, maar hé, ne mens mag ook eens lui in zijne zetel gaan liggen hé?

Soit, ons grootste discussiepunt van het universum: Wat met de inrichting? 

Hij wil iets Hobbit-achtig, veel hout,veel ruiten, veel ondergronds en veel blote voeten met haar op. (Het kan zijn dat ik hierin wat overdrijf. Een beetje maar hoor.) 

Ik wil iets, dat ik de naam "Chaotic Chique" heb gegeve. Denk aan witte/lichte meubels, onnuttige accesoires zoals een gebloemde chihuahua en een Chanelnagellak onder een stolp. Ja, zoiets. En ook een grote, fluoroze buldog in de hal. Dan kan ik mijn sleutels op zijn neus leggen en mijn sjaal rond zijn nek. Ik ga die twee nooit nog kwijtspelen... En de hondenpoepjes van Ikea als kapstokken in de gang.  Ohja, en ook een grote, lichthouten tafel. Groot genoeg voor al mijn rommel. Zelfkennis ofzoiets. 

Ik duik verder in Pinterest, Welke.nl en den Ikea-website. Hoera hoera hoera. Nu maar hopen dat dat prachtige appartement met die perfecte lichtinval en klein hofke vrijkomt. 

Gegroet, Mevrouw de Prinses

Voornemens, mijn gat.

Ik ben er niet echt fier op, maar erover liegen doe ik ook niet. In sociale contacten ben ik erg naïef. Ik geef dat toe. Ik ben zo iemand die bij iedereen het beste ziet, maar bij mezelf dan weer heel wat minder. Soit, die naïviteit heeft me wel door heel wat watertjes geloodsd, aangezien ik ook erg onwetend reageer als mensen mij subtiel iets willen duidelijk maken. Subtiliteit is niet aan mij besteed.

Het was rond iets na nieuwjaar, de voornemens waren nog niet van de spreekwoordelijke pers gerold of daar was het. De woordenstorm. Agressieve, dronken frustraties naar mijn hoofd. En iedereen kon het horen. Dat ik foute keuzes heb gemaakt en dat ik hiervoor de schuld zal dragen.  Dat ik dan met mijn domme kop ook nog eens vriendelijk (én naïef, maar nu eens expres!) terug reageerde begrijp ik niet. Het jammere is dat ik steeds vriendelijk heb gedaan tegen de persoon in kwestie, maar dat ik nu mijn vragen stel. Want hé, wij wonen wel in hetzelfde dorp. Misschien gaan onze kinders later samen in de klas zitten, en dan staan wij daar, tijdens die oudercontacten. De ongemakkelijke stiltes weg te kijken. 

Ik kroop met een schuldgevoel in bed, het Lief naast mij. En toen had'k het door. Ik heb een goei lief, een toffe job en veel leuke vrienden. Als iemand mij niet leuk vindt, ga ik de persoon in kwestie niet smeken om vriendschap. Die fase ben ik voorbij. Ik sliep goed die nacht, maar ik twijfel aan de nachtrust van anderen. 

Liefs, Mevrouw de Prinses