Voornemens, mijn gat.

Ik ben er niet echt fier op, maar erover liegen doe ik ook niet. In sociale contacten ben ik erg naïef. Ik geef dat toe. Ik ben zo iemand die bij iedereen het beste ziet, maar bij mezelf dan weer heel wat minder. Soit, die naïviteit heeft me wel door heel wat watertjes geloodsd, aangezien ik ook erg onwetend reageer als mensen mij subtiel iets willen duidelijk maken. Subtiliteit is niet aan mij besteed.

Het was rond iets na nieuwjaar, de voornemens waren nog niet van de spreekwoordelijke pers gerold of daar was het. De woordenstorm. Agressieve, dronken frustraties naar mijn hoofd. En iedereen kon het horen. Dat ik foute keuzes heb gemaakt en dat ik hiervoor de schuld zal dragen.  Dat ik dan met mijn domme kop ook nog eens vriendelijk (én naïef, maar nu eens expres!) terug reageerde begrijp ik niet. Het jammere is dat ik steeds vriendelijk heb gedaan tegen de persoon in kwestie, maar dat ik nu mijn vragen stel. Want hé, wij wonen wel in hetzelfde dorp. Misschien gaan onze kinders later samen in de klas zitten, en dan staan wij daar, tijdens die oudercontacten. De ongemakkelijke stiltes weg te kijken. 

Ik kroop met een schuldgevoel in bed, het Lief naast mij. En toen had'k het door. Ik heb een goei lief, een toffe job en veel leuke vrienden. Als iemand mij niet leuk vindt, ga ik de persoon in kwestie niet smeken om vriendschap. Die fase ben ik voorbij. Ik sliep goed die nacht, maar ik twijfel aan de nachtrust van anderen. 

Liefs, Mevrouw de Prinses