dinsdag 31 december 2013

Oudjaar: Het feest der boekhouders

Oudjaar. Eigenlijk is dat toch gewoon een feest voor de boekhouders. Een nieuw jaar, nieuw boeken? 

Vroeger, toen ik nog op mijn duim zoog -geloof mij, ik deed dat keilang, danku meneer den orthodont om mijn scheefgezogen mond tot een prachtige glimlach te restaureren.- stond ik om 7uur al aan het bed van ons moeder en vader te zeuren of ik nu eindelijk mocht vertrekken om te gaan nieuwjaarke-zoete zingen. 
De regel bij ons thuis was, dat mijn zus en ik pas mochten vertrekken als er daadwerkelijk al een kind bij ons aan de deur was geweest. Eén van de stomste regels ooit.

Bij deze, mijn wensen, voor mezelf, voor jou, voor iedereen: 
-Meer glitters
-Meer glimlachen
-Meer zon
-Meer geluk


Maar vooral, keiveel liefde. 

Liefs, Mevrouw de Prinses



zaterdag 21 december 2013

Vragen des levens. Deel 2

Is een onesie een kledingstuk dat buiten de veilige muren van je huis gedragen mag worden?


Puhlease, zeg ja. Dan schaf ik mij dus zo eentje aan. 

Gegroet, Mevrouw Prinses 

vrijdag 20 december 2013

Als de vulkaan op barsten staat maakt ge u maar beter uit de voeten

Soms ben ik wel eens kwaad. Maar echt kwaad. Boos. Op alles en iedereen. Ge voelt het dan al vanuit uwe buik komen, ne grommel. GRRRR. Ik ben boos. Kwaad. Op u. En ook op u. En op dat. En ook op dit. Het gaat over, maar toch.

Als juf heb ik vaak boze kinders in de klas. Sociaal-emotioneel welzijn is ohzo belangrijk, maar als er dat niet is, is er niets. Gene stabilisé en de boel valt in duigen.  Er vallen klappen, iemand vangt ze op. Er wordt geroepen.  Tranen en frustratie. Afkoelen op de speelplaats, soms ergens anders. En dan, een sorry. En een knuffel, die je helemaal niet verwacht maar die des te meer deugd doet. Wij gaan weer verder. Een nieuwe bladzijde van een al erg dik boek.

Ik prijs me gelukkig met mijn gouden collega’s. Dank. Het buitengewoon onderwijs is een hemel, met al die zeverzoenen en knuffels. Maar het kan ook een hel zijn, dat bewijzen de blauwe plekken op mijn benen. 


Gelukkig hebben die van ’t onderwijs nogal veel vakantie hoor ik jullie denken.... 


Gegroet, Mevrouw Prinses


dinsdag 17 december 2013

Over Onze Lieve Vaders bidden enzo

Kerstviering. De eerste die ik zou meemaken op mijn school. En zoiets vind ik dan spannend. Dat ik de hele voormiddag zenuwachtig was, was eigenlijk voor dat medisch onderzoek ("Zou't lukken om te plassen?"), maar ik stak het op de kerstviering. 

Mijn collega en ik liepen boenk de boekskes voorbij, waarop we door de leerlingen die op Zweedse banken zaten moesten ploegen. We hebben geen lezers in de klas, maar ik wou toch weten hoe nu net weer die tekst van dat liedje ging. 

Om een lang verhaal kort te maken, ik som even de hoofdpunten op:
- Een leerling die nogal hardop vertelde dat "Jezus toch wel dood was, dus we moesten ook maar niet meer voor hem bidden." 

- Een andere leerling die zohard niesde dat al zijn snot eruit vloog. Vloog, als in vliegen. Erger nog, het spoot eruit. 

- Ik kende de liedjes niet, ahnee, da's iets wat jarenlange training vergt. Ik sta nog niet zo ver. Maar ik had het geluk dat een leerlinge achter mij keiluid meezong. Mijn onkunde werd zo gemaskeerd. Dankjewel lieve leerling! 

Kortom, de kerstviering heeft het begin van een zalige week ingeluid. Donderdag gaan we naar FC de Kampioenen-film kijken en vrijdag is het kerststallentocht. En dan.. vakantie. Heerlijk. 

Gegroet, Mevrouw de Prinses 



donderdag 12 december 2013

De motoriek, over motoren enzo.

Motorisch: oké. Na elk PMS-bezoek kreeg ons moeder een verslagske, dat ik zeker niet mocht lezen –‘Envelop toelaten hé!’- met daarop mijn hele lijf en leden beschreven door meneer den doktoor met de twijfelachtige naam Uitdebroeck. Mijne motoriek was oké. Oké. Nie meer. Nie minder. Moest ook niet. Vader en moeder waren beiden content. Ik dus ook.

Toen was ik 12, nu al even een twintiger (het begin, maar toch!) en mijne motoriek, daar scheelt iets aan. Vooral tijdens de lessen zumba ben ik me hiervan ontzettend bewust.
Ik heb namelijk de voeten van mijn vader, compleet met  haglund exostose en al. 
En het ritmegevoel van ons moeder. Nu neem ik mijn ouders weinig kwalijk, maar hun erfelijke missers had ik liever niet meegekregen. Die heupdysplasie maakt het mijn leven er niet eenvoudiger op. (Als ik nu kon sporten, dan zou ik tenminste die extra kilo's eens kwijtraken, dankuwel HD)


Voor alle duidelijkheid, ons moeder heeft evenveel ritme in haar lichaam dan een door een wesp gestoken winnie de pooh-beer met maar één werkend ledemaat.  Wij hebben geen Afrikaanse dansbenen... Danskramellen (*) daarentegen genoeg.


Ik. Kan. Niet. Dansen. Maar ik doen’t wel graag. En veel. In de klas. In de leraarskamer. Op Akabe. Ik dans, en als ge’t niet wilt zien, dan doet ge uw ogen maar schoon toe!

Gegroet, 
Mevrouw de Prinses 


(*) een kramel = een snoepke, liefst van het tandenplakkerige soort 

dinsdag 10 december 2013

Cadeaus kopen, da's allemaal zo gemakkelijk nie zenne!

Bovenstaande zin krijg ik dezer dagen veel te horen. Ik heb het graag gemakkelijk, dus maak ik het jullie ook even gemakkelijk. Bij deze mijn wensenlijst:









De allergrootsten hebben ze, ik wil ze. The Cat Cap. Speels met een damesattitude. Schreeuwt mijn naam.  Mijn hoedenmaat is 57. Alstemblieft!

Stel, ge weet echt niet wat te kopen. Dan koopt ge make up, maar welke? Met MAC zit je altijd -maar dan ook altijd- right. De Holiday-collectie is in samenwerking met ons RiRi. 














"Die parels, van Guerlain, die glanzende." Of hoe ik Météorites Perles du Paradis expliceerde aan een vriendin. Dit is een pot pure luxe. Ik verdien dat. 













Die Cat Cap, moest iemand ze vinden. Let me know. Puhlease. 

Gegroet, Mevrouw de Prinses 

zaterdag 7 december 2013

Vragen des levens

Als ministers en wereldleiders zich buigen over het feit dat Zwarte Piet 'zwart' ziet, (serieus, da's van de roet. Get over it!) mag ik me van mezelf bezighouden met de 'vragen des levens'. 

Hieronder nummer 1. Er zullen er nog meer volgen, hou u dus maar vast aan de takken van de bomen. 



Gegroet, 

Mevrouw Prinses.x


Sociaal aanvaarde kledingstukken

Ik pleit voor de onesie als sociaal aanvaard kledingstuk. In Amerika mag da al.


Gegroet, Mevrouw de Prinses

donderdag 5 december 2013

Ze zitten hier niet voor hun zweetvoeten.

Ze zitten hier niet voor hun zweetvoeten, een veelgehoorde zin in de naar koffie en zweet ruikende leraarskamer van een school voor buitengewoon onderwijs. Nee, met zweetvoeten ga je niet naar school – of soms wel, maar je krijgt ze van school, alé soit.- Met zweetvoeten ga je in bad, propere sokken, talkpoeder in de schoenen, de hele rimram. Dat wordt opgelost.

Ze zitten hier niet voor hun zweetvoeten.  In het buitengewoon onderwijs kom je niet toevallig. Ook niet als leerkracht. Je doet het graag, of net niet. Maar niet zo af en toe een beetje. Je bent er graag (bij) en neemt de leerlingen mee naar huis. Niet echt, en niet naar overal –Zot!- maar meenemen in je hart.


Ze zitten hier niet voor hun zweetvoeten. Relativeer. Wees kalm. Vandaag niet gelukt? Morgen een nieuwe dag. En anders overmorgen, of volgende week, volgende maand, na ’t verlof. ’t Zal wel loslopen. Geen paniek.

Ze zitten hier niet voor hun zweetvoeten. Elke zabberzoen, kleverige knuffel en tandloze glimlach getuigt van ongelooflijk veel liefde. Ze zitten al in je hart, ook al weet je’t zelf nog niet.


En die zweetvoeten? Die neem je er maar bij.

woensdag 4 december 2013

Alé, 't is vandattem!

Voila. 't Is gebeurd. Knoop doorgehakt. Ik maak een blog. 

Vanaf vandaag zal ik mijn dagdagelijkse perikelen met jullie delen en smeer ik hier mijn ongenoegen en goestingskes uit op deze virtuele vloer. 

Ik heb er zin in, dat belooft. 

Gegroet, Mevrouw Prinses