Ode aan mijn heldin

Lieve Mim,

In 2012 besloten we om samen op reis te gaan, even weg van alle verplichtingen, maar vooral van die foute exlieven. Enkel maar zon, zee en elkaar. Het was fantastisch en het begin van een perfecte vriendschap. We zagen elkaar niet superveel, maar als we elkaar zagen, was er nooit een stil moment en vooral van dorst was er weinig sprake. Katers verjaagden we samen met sushi en kinderfilms.  Onze ouders begrepen het niet altijd, maar wij verstaan elkaar zonder al te veel woorden. 

En toen werd je ziek. Echt ziek. Heel ziek. Onzichtbaar ziek. En niets helpt.  En toch ben je ongelooflijk positief. En zo sterk. Beresterk. En dat je soms eens breekt en kapot gaat. Maar altijd weer raap jij jezelf en de anderen rondom je weer bij elkaar. Je begint met lijmen, constant opnieuw en altijd met hetzelfde geduld. 


Michelle, je zal voor mij altijd de stoerste vrouw op de wereld zijn. Die tatoeages laat zetten zonder een kik te geven en lichaamsdelen laat piercen zonder kreet. Ik zal altijd diegene zijn die je hand vasthoud, die naast je staat en je oppept met de juiste woorden.  Maar die nooit zulke stoere dingen zal doen. Want die laat ik over aan jou. Mijn kleine stoere Michelleke. 

Liefs, 

Lotte

Benieuwd naar Michelle haar verhaal? mkomkommerenkwel.wordpress.com