Even terugspoelen naar zomer 2013. Ik ben op kamp met een bende akabe-scouts-kinderen. Anders kan best, weetjewel? Op dag 2 'voel' ik iets in mijn liesstreek. Een ontsteking? Ik was daarvoor ook pas begonnen met start to run, dus ik legde ijs. Op dag 4 kon ik 's avonds niet meer rechtstaan en op dag 5 nam ik bij mijn ochtendkoffie een dafalganneke.
Ik besloot naar de dokter te gaan. Doorverwezen naar de beste heupspecialist (naar mijn mening) Dr Kristof Corten. Heupdysplasie is de oorzaak van mijn probleem, mijn kom en kop passen niet mooi in elkaar. Maar ook een gescheurd heuplabrum, door mij en mijn omstaanders liefdevol 'mijn velleke' genoemd.
Fast forward naar 25 februari 2014. De eerste stap om mijn heupprobleem om te lossen wordt gezet. Mijn velleke zal gehecht worden. Na de operatie is de Krikke (Ik mag da, hij zag mijn blote kont) content. De operatie is zwaarder geworden dan voordien, er is extra botaanwas weggenomen omdat die waarschijnlijk voor de pijn zorgde. Mijn velleke is perfect gehecht, maar het was een serieuze scheur.
Nu zit ik hier. Met mijn gehecht velleke en 5 draadjes in mijn bil. Stappen gaat niet, krukken zijn het antwoord. Ik neem medicatie waar ik wazig van word, mag noch fietsen noch autorijden en elke dag komt een verpleegster mijn buikspuitjes geven en mijn draadjes verzorgen.
Een luilekkerleventje. Maar ik haat het. Ik mis mijn kindjes, mijn collega's, mijn vrijheid.
Gegroet,
Mevrouw de Prinses
