Deze zomer. Een reactie op een foto van een vriendin, die geniet van een leeg zwembad in Turkije aan hun appartementencomplex. Een reactie van ongeloof en één van angst. "Ik zou het niet doen." Op dat moment een jammerlijke woordkeuze. Maar er begon iets te malen.
Ik zou het niet doen. Wat doen? Het vliegtuig nemen naar een land waar bomaanslagen gebeuren? Of op vakantie gaan? Gaan naar plaatsen waar veel mensen samenkomen?
Wij wandelden in Engeland tussen de koeien, schapen en paarden. Rust. Stilte. Amper mensen en kleine dorpjes. Heel gelukkig was ik daar, bijna alleen op de wereld. Om naar Engeland te gaan namen we de Eurostar en we reden door de tunnel. "Wat als..?" De eerste keer dat deze vraag in me opkwam wuifde ik ze weg. Geen tijd voor onnuttigheden als dit, geen tijd voor onozele vragen.
Na ongeveer 100 km in onze wandelbottines besloten we Londen te bezoeken. Juist ja. Londen. Wereldstad. Veel volk. Veel drukte. Veel potentieel gevaar. Ja. Ge leest het goed. Komende vanuit de prachtige Engelse Cotswolds, rechtstreeks de drukte in. Een probleem. Ik kan niet tegen grote mensendruktes - waarom dan Londen? Nee, ik wil mijn leven niet laten leiden door angst- en in Londen zijn veel mensen.
In de stad zelf was er vaak de gedachte "Wat als?" en ik begon mezelf te haten. Waarom kon ik niet gewoon op een zeer naïeve manier genieten van een prachtige reis? Want zoals eerder gezegd, ik wil mijn leven niet laten leiden door angst of paniek.
Het sluimert al een tijdje. En in Londen werd ik me ervan bewust. De angst. Angst dat er iets zou kunnen gebeuren. Het bekruipt me als een geest in de nacht. Ik wil het niet. Weiger toe te geven. Maar ben realistisch. En ik kan mezelf gewoon heel goed geruststellen. Door lipstick te kopen bijvoorbeeld.
En ik woon gewoon heel graag op den boerenbuiten. Ook een voordeel.
Liefs,
Mevrouw de Prinses
Geen opmerkingen:
Een reactie posten