Zelfzorg en zelfliefde

Ik ben een zorger. Altijd geweest en dat zal altijd zo blijven. Ons moe, ons moeder,... Allemaal zorgers. Zo van die mensen waaraan ouders spontaan hun kinderen toevertrouwen, waartegen mensen zonder aanleiding gaan babbelen. Aan de bushalte, in de winkel of gewoon op straat. Jep, that's me. 



Geen verrassing dus dat ik voor dit beroep koos. Ik kan moederen over mijn leerlingen, leef enorm met hen mee en geniet van hen. 


Laatst boekte ik een massage, met een bon die ik kreeg omdat ik belangeloos babysitte op de kinderen van een vriendin. Het zijn schatten van kinderen, echt. Dus ik deed het met hart en ziel.

Terwijl ik daar lag, op die verwarmde massagetafel, schoten er een aantal gedachten door mijn hoofd. De laatste tijd was ik diegene die zorgde. Die zorg droeg voor iedereen in haar omgeving. Voor de kinderen op wie ik babysit (geloof me, dat zijn er veel!), voor ons moe, voor mijn leerlingen, voor mijn lief, ... Voor iedereen. Met heel mijn hart en al mijn liefde probeer ik voor iedereen een mooie wereld te creëren. 


Behalve voor mezelf. 

*baf* 
Daar was het. Het besef dat ik eigenlijk niet voor mezelf zorg. Dat er niemand voor mij zorgt -Ahnee, dat laat ik niet toe. Ik ben hier de zorger.- Ik dacht dat ik voor mezelf zorgde, met dat stukje chocolade en een tas thee. Of die nieuwe laarzen, dat nieuwe jurkje, die rok en die nieuwe jas. (ahum)

Met heel mijn hart en al mijn liefde probeer ik voor iedereen een mooie wereld te creëren. 

Boy I was wrong. 

Ik besef dat ik mentaal moet veranderen. Dat ik -eindelijk, na 26 jaren- van mezelf moet gaan houden. 

Dat mijn lijf mijn lijf is, dat ik er maar één kreeg. En dat ik daar -ja moeder- voor moet zorg dragen. Dat ik mezelf ook mentaal moet blijven liefhebben, zorgen dat dit wel tussen mijn oren zit. 
 
En ik kan dan wel heel stoer hier alles opschrijven, ik ga nog dieptes kennen. Want in deze relatie is liefde een werkwoord.  Dat is geen enkel probleem, daar kom ik gewoon keihard uit. Ik kan dat.  

Gegroet,
Mevrouw Prinses