In blok.

Vrijdag,  zwemles. In een chaotische zoektocht tussen erg veel kinderen en lesgevers zoek ik mijn groepje bij elkaar. Vijf jongens, tussen de 5 en 7 jaar oud. Zwembrillen in de hand. Vol ongeduld. 
Ik blijf nog even treuzelen bij de toiletten, de drukte bij de douches zie ik niet echt zitten. Ik tel mijn jongens, één, twee, drie, vier,.... Waar is mijn vijfde man? 
En dan zie ik het, een blonde krullenbol, blauwe zwembroek met haaien. Tranen bengelen over zijn wangen, zijn lijfje helemaal opgekruld tegen het been van zijn moeder. Ik herken het meteen, handel direct. "Kom makker, wij gaan zwemmen." En neem hem stevig in mijn armen.  Warme tranen in mijn nek, ik gok dat er ook een snottebel bij was. Mijn andere jongens volgen flink, de blonde man in mijn armen blokkeert. Vijf minuten later blaast hij mee bellen in het water en laat hij zien wat hij kan. Ik glim van trots. Weer een kind gelukkig, een mama vol vertrouwen.

Ik ben zeven jaar en moet naar school. Ik haat school. Of nee. Ik haat overgangen. Drukke, stressvolle situaties die me onzeker maken. Vanuit mijn veilige thuishaven naar een drukke speelplaats gaan is zo een voorbeeld. Ik probeer me flink te houden, maar voel dat ik ga breken. Een krop in mijn keel die niet weggaat, ook niet na heel veel slikken. Ik voel tranen prikken in mijn ogen, mijn ogen lopen over. Paniek maakt zich meester van mijn lijf. Ik zie niets meer, kan niet meer denken. Of toch. Ik wil hier weg. Meester J, van het tweede leerjaar, neemt mijn hand en leidt me weg van mijn mama. Hij sust me, droogt mijn tranen. Hij is er voor mij. Vijf minuten later speel ik mee tikkertje met mijn vriendinnetjes.

Dit verhaal is echt. Helemaal waargebeurd. En uit eigen ervaring weet ik dat dit niet de enige ben die dit meemaakt. Meer nog. Ik was vroeger zo'n kind. Een kind dat het erg moeilijk had met overgangen, met verschillende emoties. Een spons die veel emoties opnam, maar te weinig uitwrong.

Nog steeds kan ik perfect inschatten hoe iemand zich voelt, maar met de jaren is mijn filter beter gaan werken. Ik kan ook gewoon blij zijn, ook al is iemand verdrietig. Het lukt me om niet steeds andermans verhaal in mijn hoofd te steken, maar ook eens iets los te laten. Natuurlijk lukt dat niet altijd, babysteps weet je wel... 

Maar die jongen in het zwembad en al die andere kinderen die met trillende lipjes klaarstaan om terug te gaan, naar hun veilige nestje, in plaats van de drukte en chaos. Die wil ik helpen. Want dat ben ik mijn mama wel verschuldigd. Dus ben ik waakzaam. 

En die snottebel in mijn nek? Die neem ik er gewoon bij. Net zoals de tranen. Want ze horen erbij. En na vijf minuten veeg ik ze wel weg.

Liefs, 

Mevrouw de Prinses