Het begon met de mededeling: "We hebben graag dat iedereen in 't sjiek komt, maar we schrijven dat niet op de uitnodiging. De mannen in kostuum en vrouwen in een jurk. Zoals het hoort eigenlijk."
"Gij moet doosjes kopen, om al uwe nagellak en andere spullen in te steken. Want gij zet alles maar bij elkaar."
"Waarom heb jij niet gepoetst?"
"Zorg dat je kledij direct ophangt, anders komen er plooien in. Dat staat slordig."
"Lotte kan goed opruimen hè, alleen toont ze het nooit."
"Die trui is niet vrouwelijk. Hij lijkt op een zak."
"Dat jurkje is echt wel heel kort." *trekt bedenkelijke blik*
"Uw billen komen tegen elkaar."
Bovenstaande quotes zijn allemaal goedbedoeld. Stuk voor stuk zijn ze uitgesproken door mensen die ik graag zie. Die mij graag zien. Maar die door hun woorden, ongewild of niet, mij enorm doen twijfelen aan mezelf.
Gisterenavond was zo'n avond. Ik ging vroeg slapen. Slapeloosheid en migraine zijn momenteel schering en inslag. De behandeling loopt, maar blijkbaar moet het eerst erger worden voor het betert. Om half 12 's nachts schoot ik wakker. Want de outfit die ik in gedachten had om te dragen op een trouwfeest, leek me plots echt geen goed idee meer. Pure paniek beklom me. Ik was te dik. Mijn benen te lelijk. Mijn buik te flubberig. Mijn hart klopte in mijn keel. De twijfel sloeg me om het hart. Ik sliep niet meer.
Dezelfde reactie krijg ik vaak bij bovenstaande quotes. En ja, ik weet dat mijn appartement er niet altijd netjes bijligt. Wij hebben amper kasten en ik ben nogal chaotisch van aard. Kasten bij kopen is geen optie, aangezien we dit jaar nog een huis willen kopen. Dus wij leven momenteel een beetje in de rommel. Voor ons is dit prima, omdat ik weet dat het ooit anders wordt. Voor sommige bezoekers blijkbaar niet. Dan kan ik uren tobben en turen. En boos worden. Vooral op mezelf. Omdat ik beter kan. Omdat er meer van mij verwacht wordt en ik niet kan voldoen aan hun verwachtingen. Ik heb een voltijdse job, een hobby die mijn tijd opslorpt en ik geef twee keer per week zwemles. Nee. Op sommige weken krijg ik niet altijd alles helemaal rondgewerkt in het huishouden. Dat geef ik eerlijk toe. Maar we eten elke avond vers en onze kleding is schoon en gestreken.
Of dat jurkje. Dat ik best wel aankan. Het is mijn lievelingsjurkje nota bene. Maar in mijn hoofd kan ik dat jurkje niet meer aan. Dan flubbert alles en zijn mijn benen olifantenpoten, dan is mijn hoofd een ballon en mijn haren lelijk.
Hoewel ik alle negatieve commentaren van ouders en onbekende internethaters heel goed naast me neer kan leggen, heb ik het enorm moeilijk om kritiek van naasten naast me neer te leggen. Vooral op onzekere dagen. Op dagen dat ik moe ben. Op dagen dat mijn weerstand tegen de boze, grote wereld laag is. Op dagen dat het mij niet lukt. Dan is alles slecht, kan ik huilen om alles. Maar altijd alleen. Want mijn zwakte tonen? Nooit.
Vanavond liet ik de outfit zien aan het Lief, hij vond de jurk kort en volgens hem ook koud. Maar wel mooi. Over mijn billen zei hij niks, ook niet over de flubber. Plan B is een jumpsuit. Met hoge hakken en een prachtig glittervest. Dat vond hij nog beter. En warmer. En ook heel sjiek. Niet helemaal zoals het hoort, maar wel echt Lotte. En toen kreeg ik een zoen en was alles weer even helemaal in orde.
Liefs,
Mevrouw de Prinses.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten