De scheur werd een jaar geleden, dag op dag 25 februari, gehecht door de - naar mijn bescheiden mening- beste heupspecialist van de hele wereld, Dr Corten. Hij schraapte ook wat extra bot van mijn heupkop en ik was klaar voor een volledig jaar revalideren.
Jazeker. Een jaar. Gelukkig lag ik plat in bed toen hij dat kwam verkondigen.
Hoe gaat het nu?
Wel, goed. Ik ben niet pijnvrij, ik 'voel' mijn heup nog elke dag. Mijn heup zal steeds een probleem zijn. Maar zo erg als vorig jaar is het niet meer. Toen huilde ik als ik een wandeling van 2 ieniminikilometers moest doen. Dan nam ik stiekem pijnstillers, want toegeven? Nee! Nu wandel ik vlot, lopen is nog steeds een puist. Ik loop niet graag en daardoor doet mijn heup ook sneller pijn. Fietsen en zumba gaan goed.
Maar waar ik het meest bang voor heb? Vallen en mijn heup kwetsen. Want sinds de specialist me op het hart drukte dat ik "zeker niet mocht vallen", ben ik een bange kwezel geworden. Skiën durf ik niet, door een modderig veld lopen doe ik niet meer. Ook de ijzel en sneeuw van deze winter maakte me bang. Echt bang. Want een helm kan je opzetten, maar je heup beschermen is wat moeilijker.
Nu moet ik dus terug naar Dr Corten. Ik moet nog steeds bellen voor een afspraak, want ik vrees voor het resultaat. Ook al deed ik geen gekke dingen. Heupdysplasie is een bitch.
Ik raap dus al mijn moed bij elkaar.
Gegroet, Mevrouw de Prinses
Geen opmerkingen:
Een reactie posten